آپارتمان رهایی

هدف این پروژه خلق فضایی مدرن و در عین حال منطبق با سبک زندگی و هویت ایرانی بود. بر همین اساس، طراحی بر ارائه فضایی متمرکز شد که علاوه بر کیفیت بصری، به محیطی برای “زیستن“  تبدیل شود؛ مکانی که خانواده بتوانند در آن زندگی کنند، استراحت نمایند و با یکدیگر در تعامل باشند.

یکی از چالش‌های اساسی این پروژه، فرم طولی واحد و سازماندهی آن در راستای محور شمالی-جنوبی بود. برای حل این چالش، واحد به دو بخش اصلی تفکیک شد: بخش جنوبی شامل فضای زیستی خانواده و فضای مهمان (آشپزخانه، پذیرایی، نشیمن و تراس) و بخش شمالی برای فضاهای خصوصی (اتاق‌های خواب و اتاق کار). برخلاف رویکردهای رایج که بر جداسازی کامل فضاهای خصوصی و عمومی تأکید دارند، این پروژه مسیری متفاوت را در پیش گرفت؛ به‌گونه‌ای که بخش جنوبی تنها برای مهمانان طراحی نشد، بلکه به فضایی برای زیست روزمره خانواده نیز تبدیل شد. این تصمیم، نه‌تنها مرزهای میان فضای مهمان و فضای زندگی خانواده را محو کرد، بلکه محیطی منعطف و یکپارچه ایجاد نمود که در آن فضاها با یکدیگر در تعامل باشند.

به دلیل هم‌زمانی اجرای کل ساختمان توسط تیم مجری و عدم ارتباط مستقیم بین تیم طراحی و تیم اجرا، اجرای دقیق پروژه یکی از چالش‌های کلیدی بود. تیم طراحی با نظارت مداوم از راه دور بر اجرای پروژه، این چالش را مدیریت کرد. با وجود این محدودیت، مشارکت فعال کارفرما در تمامی مراحل پروژه، از مرحله طراحی تا خرید مبلمان و فرش، انتخاب اکسسوری‌ها و حتی ساخت آباژور، نقش تعیین‌کننده‌ای در خلق فضایی یکپارچه و و منطبق با نیازهای کاربران ایفا کرد.

در راستای تطبیق طراحی با نیازهای خاص کارفرما، استانداردهای مرسوم طراحی در این پروژه بازبینی شد. به درخواست کارفرما که هر دو قد بلندی داشتند، ارتفاع استاندارد کمدها و کابینت‌ها حدود ۷ سانتی‌متر افزایش یافت. این تغییر کوچک اما مهم، تأثیر بسزایی در سهولت استفاده روزمره داشت. همچنین، در اتاق‌خواب اصلی، فضایی مستقل برای کمد لباس (کلوزت) و لاندری طراحی شد. این طراحی، اتاق‌خواب را به محیطی چندمنظوره تبدیل کرد که علاوه بر استراحت، برای مدیریت امور روزمره نیز کاربرد دارد. اتاق مهمان و اتاق کار نیز بر اساس نیازهای کاربران به صورت جداگانه طراحی شدند تا هر فضا عملکردی مستقل داشته باشند. برای تقویت ارتباط میان ورودی و آشپزخانه، یک میز جزیره‌ای طراحی شد که علاوه بر کاربرد روزمره، به فضای مناسبی برای تعاملات اجتماعی در زمان مهمانی تبدیل شد.

برخلاف سایر واحدهای ساختمان، تراس این آپارتمان با ابعادی بزرگ‌تر طراحی شد تا نقش بیشتری در زندگی روزمره کاربران ایفا کند. و شامل نیمکتی برای نشستن و میزی کنسولی بود که امکان برگزاری مهمانی‌های خانوادگی را فراهم می‌کرد. بخشی از تراس نیز‌ برای نصب سیستم پکیج و خشک‌کن لباس در نظر گرفته شد تا حداکثر بهره برداری از فضا صورت گیرد. علاوه بر این، فضای منفی لبه‌ی نورگیر به مکانی دنج برای نشستن، مطالعه و استراحت تبدیل شد تا حس تعلق و آسایش برای کاربران تقویت شود.

این پروژه نمونه‌ای از یک طراحی داخلی است که زندگی کاربران و سناریوهای روزمره آن‌ها را به‌عنوان مبنای اصلی در نظر می‌گیرد. تلفیق خلاقانه فضاهای عمومی و خصوصی، توجه دقیق به نیازهای خاص کاربران و تعهد به کیفیت زیستی و عملکردی، این آپارتمان را به فضایی فراتر از یک محل سکونت تبدیل کرده است؛ خانه‌ای که زندگی واقعی در آن جاری است و محیطی زنده و پویا برای تعاملات خانوادگی فراهم می‌کند.

طراح اصلی

مجتبی هوشنگیان شیرازی

همکار طراحی

رخساره شکیبایی

مدیر اجرایی

آقای گرانمایه

مدلسازی

هنگامه صلاح

عکاس
آرش اختران